یكی از تفكرات اشتباهی كه در مورد امر به معروف و نهی از منكر وجود دارد این است كسی كه امر به معروف و نهی از منكر می كند باید بیان مسائل شرعی كند و حكم را به شخصی كه منكری انجام می دهد یا اینكه معروفی را رها كرده است فقط بگوید! این  تفكر بسیار اشتباه است شخی كه آمر به معروف و ناهی از منكر است باید حالت آمرانه و ناهیانه داشته باشد یعنی در كلامی كه برای جلوگیری از منكر استفاده می كند مشخص باشد كه با این كلام دارد  امر و نهی به شخص می کند.

مثلا به شخص بی نماز بگوید: نماز بخوان. یا به شخصی که مدام غیبت می کند بگوید: غیبت نکن! پس گفتن نماز واجب است یا غیبت حرام است کفایت نمی کند مگر اینکه مقصود از امر به معروف و نهی از منکر با گفتن حکم شرعی حاصل بشود یا اینکه شخص مخاطب گنهکار از شنیدن حکم شرعی امر و نهی بفهمد.

مسأله: در امر به معروف و نهی از منکر بیان مسأله شرعی کفایت نمی کند. بلکه باید مکلف امر و نهی کند، مگر آن که مقصود از امر به معروف و نهی از منکر، از بیان حکم شرعی حاصل شود و یا طرف مقابل از آن، امر و نهی بفهمد.[۱]

پی نوشت:

۱_ رساله توضیح المسائل مراجع مسأله۲۷۸۸

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: